Als een soort poppenhuis worden alle inwoners van een doorsnee huis in Lissabon ten tonele gevoerd. De meeste inwoners hebben moeite om de eindjes aan elkaar te knopen, maar hun problemen zijn van alle tijden. Zo is er de schoenmaker Silvestre en zijn vrouw Mariana, die een kamer verhuren aan de jonge zwerver Abel. Mooie Lidia wordt onderhouden door haar minnaar Paulino, Carmen heeft heimwee naar Galicië en Caetano is een botterik die door zijn vrouw op zijn nummer wordt gezet. Tegen de achtergrond van al deze familieperikelen filosofeert Saramago er lustig op los, een beetje in de stijl van Pessoa. Saramago (1922-2010, Nobelprijs in 1998) schreef dit boek toen hij dertig was, maar het is pas in 2011 voor het eerst in het Portugees en nu zestig jaar later in Nederlandse vertaling uitgebracht. Voor lezers die latere boeken van Saramago zware kost vinden, is dit een aanrader. Het is zeer toegankelijk zonder de lange zinnen zonder punctuatie, waarmee hij bekend is geworden. Mooi nawoord van Harrie Lemmens, die veel van zijn werk vertaalde. Vrij kleine druk.